[Jeremy’s POV]
One Week na ang
nakalipas nang makipagbreak kay Anica si Ian. At mukhang okay naman na siya.
Malungkot pa rin pero mukhang wala naman siyang plano mag-suicide.
Halos two weeks na rin
kaming magkasama sa iisang bahay? Pano ko ba idedescribe ang relasyon namin?
Ewan, wala naman kaming pakialama e.
Patuloy pa rin ang
practice namin para sa Play. Masyado nga nilang kina-career e. Kung kami yan,
baka one week before lang kami mag-rehearse. Masyado kasing competitive ang
Ballet Dances Division.
“If you are a true
knight, you’ll atone your sins with drinking this vial with me. . . Show me
true courage and I shall forgive you” see? Masyadong competitive. Pati sa salas
namin nagpra-practice siya.
“Anica, pakihinaan ang
boses, nanonood ako ngTV oh”
“Shut up! Importante
‘to, okay?”
Feeling ko linulunod
niya ang sarili niya sa pagme-memorize ng script. Wala pa nga sila sa part na
yun e, prina-practice kaagad. Masyado lang excited?
***
“Jeremy. This is the
worst!” nako, oo worst ka talaga. Hindi ko na naintindihan yung back to back
episodes ng Phineas and Ferb. Takte.
“Jeremy, pansinin mo
naman ako!”
Yung totoo? Parang
siya bata.
“Bakit na naman?”
“Na-memorize at
na-practice ko na ang buong script. At wala na akong magawa na something
productive!” pagrereklamo niya.
Magsasalita pa sana
ako kaso bigla akong nagulat sa ginawa niya. Humiga siya dun sa sofa na
inuupuan ko at linagay niya ang ulo niya sa lap ko tapos pinikit niya ang mga
mata niya.
“A-anong ginagawa
mo?!” first time kasing may gumawa sakin ng ganito.
“I can’t still forget
about him, Jeremy. Pagkatapos ba ng three months na ‘to, babalikan niya na
ako?”
“Huh? Tanong mo sa
poso. Wag sakin!”
Tapos bigla siyang
tumawa.
“Ang weird mo talaga.
Why would I ask a ‘poso’? What’s a poso, anyway?”
“Ano ba yan! Baliw ka
na!” tumawa ulit siya.
Nasasanay na nga ako
sa tawa niya e. Kaya nung nakita ko siyang umiiyak, hindi ko maiwasan na hindi
siya yakapin. Hindi kasi sa kanya bagay ang umiiyak. Maganda talaga siya. . .
Sayang naman kung iiyak lang siya.
“I wish pwede na lang
mag-delete ng memories sa utak. Para na-delete ko na siya sa utak ko at
malalagay na lang sa Recycle Bin.”
“E? Tapos, ire-restore
mo na lang ulit?”
Napaupo siya sa sofa
at tumingin siya sakin.
“What do you mean?”
“Pag nasa recycle bin,
pwede mo pa i-restore ang memories. Kaya mo bang mag-empty recycle bin?”
Hindi siya nakasagot.
. . sabi ko na nga ba e. . .
Pero ano ba ‘tong
nararamdaman ko? Nako, magulo.
Halos isang buwan pa
lang nang una ko siyang makausap, parang obligasyon ko na ang protektahan siya.
“I don’t know” pinilit
niyang ngumiti.
Humarap ako sa kanya.
“Sige, kunwari, ako si
Ian. Ano ang gusto mong sabihin sakin?”
Umiling lang siya.
“Dali na. Kung galit
ka sa kanya, sigawan mo ako. Sampalin mo ako. Saktan mo ako. Gawin mo sakin ang
hindi mo magawa kay Ian. Dali na. . .”
Na-realize ko na lang
naluluha na siya. Ganun ba talaga kasakit ang magmahal?
Kasi kung oo, aatras na lang ako. . .
“Dali na. . .”
Akala ko sasampalin
niya ako. Ready na ako e.
Pero mas nagulat ako
nang yakapin niyo ako.
“I can’t hurt you. I
will never hurt you” patuloy lang siya sa pag-iyak. Hinigpitan niya yung yakap
niya sa akin. “Ian, never ako magagalit sayo. I’m just so sad. So sad na hindi
kita kasama ngayon. . .”
Unti-unting nagsi-sink
in sa akin ang pakiramdam ko. Damn, I want to protect her, right? Yun nga lang
ba?
“. . . I will never
hate you. . . I hate myself for loving
you. . . Ang alam ko lang gawin ay ang mahalin ka. . . So please. . .”
Parang may kumikirot
sa gilid ng puso ko. Kahit ako hindi ko alam yung meaning nun. Hindi ko na
maintindihan yung nararamdaman ko.
“. . . Please, come
back to me. . . Please, don’t ever leave me again. . . I swear, I’ll forgive
you for everything. . .”
For everything? Kahit
na ikaw ang mas nagmamahal?
Hindi ko alam ang
tawag sa nararamdaman ko para kay Anica. . . pero. . . I kind of like her. . .
***
Nung hapon, naging
okay ulit siya. Parang nakalimutan niya yun pagdra-drama niya kanina. Ang bilis
ng recovery, huh? Kaya naman niyaya ko muna siyang gumala sa park. Tagal ko na
ring di nakakapunta rito e.
“Hey Jeremy, call me!”
“Ha? Bakit kita
tatawagan? E katabi lang naman kita!”
“Dali na. Ang arte mo
naman kasi e”
So ayun, kesa naman
mangulit pa siya, sinunod ko na lang naman at tinawagan ko siya.
I wanna be last, yeah,
Baby, let me be your last,
Your last first kiss.
Te-teka? Boses ko yun
ah?
“Hi Jeremy!” sinagot
ni Anica yung tawag ko.
“Hoy burahin mo yan!”
tapos binaba ko yung phone ko at pilit kong inaagaw sa kanya yung phone niya
pero pilit niyang nilalayo sakin.
“Hoy, ang bading
niyan. Burahin mo yan!”
“Ayoko nga!”
Napatigil na lang kami
nang ma-realize na sobrang lapit na ng mukha namin sa isa’t-isa. Matagal bago
namin mapapasyahan na maglayo. . . Weird nga e.
“Space nga”
Then, umayos na kami
ng upo.
Sakto nun ay may
sunset. Sayang, hindi ko na naman dala ang camera ko. Hindi ko maca-capture ang
moment na ‘to pero mukhang mas maganda rin pala ito. . .
Sinandal niya yung ulo
niya sa balikat ko. . .
“Thanks for
everything, Jeremy. . .”
No comments:
Post a Comment