Chapter Twenty

[Jeremy’s POV]

“Jeremy, tara practice na daw. . .”

Ilang araw na rin ang nakalipas nang mangyare yung sa ospital. Bumuti naman na yung mama ni Gayle. . . at napansin ko na naging cold na sa akin bigla si Anica. . . hindi na kami tulad nang dati. At nawala na rin yung pagpra-practice namin ng lines ni Tristan at Isolde. Sayang, kung kailan namemorize ko na dahil paulit-ulit na lang, dun naman nawala. . .

Hay, paano ko ba maiaayos ‘to? Wala naman akong ginawa para maging ganito ang sitwasyon. . . pero parang obligasyon ko na ayusin ito.

Tuloy-tuloy pa rin ang practice. Dalawang linggo na lang kasi at Foundation Week na. Which means presentation na ng Play. Nginangarag na ang mga propsmen na katulad ko. Kailangan pa kasi ng mga finishing touches dun sa mga props kaya naman double time talaga kami kung magtrabaho.

Inatasan nila ako na ibalik sa storage room yung mga paints na ginamit. Kakatapos ko lang na itambak dun lahat ng materials nang makita kong si Ian na naglalakad papalabas ng office niya.

“Ian!” tawag ko sa kanya. Tumigil siya at napatingin sa akin.

Lumapit ako sa kanya.

Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa utak ko ngayon pero gusto ko sanang ayusin ang gusto na ‘to.

“Bakit?”

“May tanong ako sayo at sana sagutin mo ng totoo. . .”

Inayos niya yung salamin niya at tumingin sakin ng diretso.

“Mahal mo pa ba si Anica?”

Napa-smirk naman siya nun. Sarap suntukin ng hayop na ‘to ah.

“Bakit mo pa kailangang malaman yan?”

Hinawakan ko yung collar niya. Alam ko na pwede akong mapahamak sa ginagawa ko. Buti na lang walang estudyante na nadaan sa hallway na ito.

“Sagutin mo na lang. Mahal mo pa ba si Anica?”

“Oo, mahal ko pa siya. May magagawa ka ba?!” nagulat ako dahil sobrang lakas ng boses niya nun.

Pinakawalan ko na siya at pinagpag ko pa yung suot niyang polo. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko.

Mahal ni Anica si Ian.

Mahal ni Ian si Anica.

Ano na lang ako, diba? Isang sabit lang sa masaya nilang relasyon. . .

“Kaya mo ba siyang alagaan?”

Hindi siya sumagot.

“Kaya mo ba, Ian?”

“Bakit hindi?”

“Sumagot ka!” nasigawan ko siya.

“Oo, kaya ko siyang alagaan at protektahan nang higit pa sa nagagawa mo para sa kanya. Kaya ko sa kanyang ibigay ang lahat. . . hindi ako magpapatalo sayo, Jeremy. . . dahil ako lang ang nagmamahal sa kanya nang ganito. . .”

Napangiti na lang ako. . . bakit nga ba ako napapangiti?

Para siguro itago ang totoo kong nararamdaman.

Tinap ko na lang ang balikat niya. . . at hindi na ako nagsalita pa. Tumalikod na ako sa kanya at naglakad na papalayo.

***

“Late ka ata umuwi?” first time na si Anica ang unang nagsalita. 11 PM na pala nang nakauwi ako. Ganun pala katagal ang mag-ayos ng mga materials para sa Props.

“Ah, nag-ayos pa ako e. . .”

Late na at nasa salas pa rin siya.

“Hinintay mo pa ba ako?”

Tapos hindi niya ako pinansin.

Umupo ako sa sofa, sa tabi niya.

Sa sobrang pagod. . . at medyo nahihilo na din ako, humiga ako sa lap niya.

“Jere—“

“Isolde. . . you are the only one that can cure me. . . I only need your lips. . . please, give me everything I need. . . I need you, my lady.” Sabi ko. Galing yan sa lines na prina-practice namin dati.

Napansin ko na napapaluha na siya. . .

“Tristan, my love, I won’t ever leave your side. . . I will be forever yours. . .”

Hinawakan ko yung mukha niya. . . at umayos na ng upo nun. Matagal din kaming nagkatinginan.

“Anica. . . I love you. . .”

Lalo siyang umiyak. . .

Ang sakit pala. . . Bakit parang hindi ako makahinga? Niyakap ko siya nang sobrang higpit. At ginawa niya rin naman.

Sana hindi na matapos ang gabing ito. Sana tumigil na ang oras.

Kumalas ako sa kanya.

At hinalikan ko ang noo niya.

I love you, Anica. Saranghae. . .