Chapter Two

[Jeremy’s POV]

Sabado. Time Check. 4:30 A.M. Plan A Ready to commence. Roger.

Ito na. Ready na ako sa kapalaran na akong tinatahak. Ito na talaga. Gagawin ko na ang buong makakaya para sa 15,000 pesos.

Inaasap ko pa lang ang halaga, lalo na akong nae-excite.

“Kaya ko ‘to.” Sabi ko sa sarili ko. Chineck ko ang mga gamit ko.

Camera. Check.

Shades. Check.

At Leatherette jacket para mukhang cool. Check.

Tamang-tama. Ready na talaga ako.

Nagsimula na akong maglakad papunta sa mansion ng mga Consejo. Naku po. Iniisip ko pa lang yung mga aso nila na mas malaki pa sa akin, parang gusto ko nang umatras.

PERO HINDI! Hindi ako pinanganak na duwag. Ako’y isang taong may paninindigan at dignidad na gagawin ang lahat para sa pera este sa ikasasaya ng mga kapwa ko estudyante. Pwede na akong student council president.

Nagsimula akong pumanhik.

4:33 A.M. Isang lolo ang nakita kong nagja-jogging patawid. Kaso teka, parang may mali. . .

“Manong! Tabi po kayo!” sumigaw ako kaso biglang napatigil yung matandang lalaki . . . sa gitna ng kalsada. Ano bang iniisip ng matandang to?!

Mabilis kong tinakbo ang pinaroroonan ng matanda at tinulak ko siya gamit ang aking sarili para maiwasan ang mabilis na tricycle na dumaan.

“Aruy!” sabi ng matanda. Nun ko lang narealize na nadaganan ko pala siya. Teka, ang camera ko? Ayun, buhay pa naman. Buti na lang.

“Hala! Iho! Nagdudugo ang kamay mo!” sabi ng matanda sa akin. At napatingin nga ako sa kamay ko.

Dugo? Dugo lang pala e. Ang importante yung camera ko. Teka. . . dugo? Nagdudugo ang kamay ko? PAKSHET. Nalapnos yung kamay ko.

Nagkatinginan kami nung matanda.

“Teka, Christopher?” yun ang huling narinig ko mula sa matanda.

At tuluyan na akong nawalan ng malay.

***

Onti-onti kong minulat ang mga mata ko. Teka, asan na ba ako?

Nun ko lang na-realize na nasa isa akong kwarto na hindi man lang pamilyar sakin. Teka, ano bang nangyari sakin kanina? Hmmm. . . ay, oo nga pala, niligtas ko nga pala kanina yung matandang lalaki. At nang magdugo ang kamay ko, bigla akong nahimatay. Nakakahiya naman yun.

Pero teka, may bandage yung kamay ko. Ayus ah. Teka, bago ang lahat, di ko pa din nasasagot ang tanong ko. Asan nga ba ako?

Napaupo ako sa kama nang biglang nagbukas ang pintuan.

Teka, yung matandang lalaki yun ah.

“Uhh? Bakit po ako nandito?” tanong ko sa kanya.

“Syempre, iho, niligtas mo na naman ako. Gusto ko magpasalamat sayo. Mabait ka talaga. Kaya ayan, dinala muna kita dito at ginamot ng aking private nurse ang sugat mo sa kamay. Maraming salamat sa iyo. . .” sabi niya. “. . . Christopher”

Teka, Christopher? Huh? Kelan pa naging ‘Christopher’ ang pangalan ko? Pangalan yun ni papa.

“Sorry po manon—“

“Wag mo akong tawaging manong. Grandpaps na lang” aba, ibang klaseng matanda to ah.

“Ay, sige po. Grandpaps, di po ako si Christopher. Baka nagkakamali lang po kayo. Tsaka po, next time, magiingat na po kayong mag-jogging” sabi ko naman.

“Ha ha ha! Hindi ba ikaw si Christopher? Tumatanda na nga ako! Teka, ikaw ang anak ni Christopher! Naku po, magkamukha nga kayo!” Huh? Sino ba ‘tong Grandpaps na ‘to,ah?

“Kilala niyo po ang papa ko?” tanong ko sa kanya.

“Oo naman. Nako, magkaibigan kami niyan. Ikaw si Jeremy, diba? Jeremy Shin? Nakakatuwa naman ito. Akala ko ay hindi na kita matatagpuan!” nagulat ako dun, ah. Simula nang namatay si papa, wala nang naghanap sa akin. Ni kamag-anak, wala. Kahit kaibigan, wala. Kaya nakakagulat naman ito.

“Paano niyo po nakilala ang papa ko?” napangiti si Grandpaps sa tanong ko.

“Naku, marami akong gustong ipaalam sayo tungkol sa papa mo na kami lang ang nakapagusap” Huh? Ganun sila ka-close? “Kung gusto mo, makipagkita ka sa akin sa huwebes. At dun tayo mag-usap. Pumunta ka na lamang dito pagkatapos ng klase mo. Ngayon, magpahinga ka muna”

“Uh. . . sige po” medyo na-curious din naman ako. Kakaunti na rin lang kasi ang naalala ko tungkol kay papa e. At ngayon lang ako nakatagpo ng kakilala ni papa.

Iniwan muna ako ni manong este Grandpaps (di pa din ako sanay) sa kwarto.

Buti naman nasa tabi ko lang yung camera. Hay nako. May trabaho pa nga pala ako. Teka, time check. 8:42 AM na. Wala na, sobrang maliwanag na para kumuha ng shot. Siguro, bukas na lang. Haaay.

Teka, asan nga ba ako?

Bumangon muna ako at sumilip sa bintana. Hmm. . . may Car Dealer sa harapan?

Teka? Car Dealer. Consejo Car Dealer.

Anak ng pitong kuba. Wag niyong sabihing nasa mansion ako ng mga Consejo.

WOW! ANG BAIT SAKIN NG KAPALARAN! Iba na talaga ang swerte.

Pwede, pwede. Kaya kong makakuha ng litrato. Ako pa!

Camera. Check. Shades. Check. Jacket para mukhang cool. Check!

Tamang-tama. Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto at nagulat ako dahil sobrang laki nung bahay. Bahay pa ba ‘to?! Mall na ata ‘to e. Wala namang tao sa paligid. Safe zone.

May apat na kwarto sa floor na ‘to. Siguro naman isa dito ay kay Anica. Una kong bukas, mukhang bodega lang.

Dahan-dahan akong lumipat sa isang kwarto. Hmm. . . maraming double decks. Sa maids siguro. Impusibleng kay Anica yan.

Lipat ulit sa isang kwarto. Ito na yung huling kwarto. Sana ito na. . .

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan. Pambabae ang kwarto. Pero green. Ay ang weird ng taste of color. JACKPOT!

“Ate Cindy! Dala mo na ba yung twalya ko?” teka, boses yun ni Anica ah. Sumilip ako sa kung saan nanggagaling ang boses niya. At JACKPOT, sa banyo! Nga naman o, pinapadali ng kapalaran ang trabaho ko!

May twalya akong nakita sa kama niya kaya yun ang inabot ko nang buksan ni Anica ng bahgya ang sliding door ng Shower room niya. Buti naman hindi masyado halata.

“Thanks Ate Cindy!” sigaw pa niya.

Jusko po. Ito na. Dahil may maliit na uwang, yun ang ginamit ko oportunidad.

*click click click*

Ayos! Ang saya neto, if you know what I mean.

“Teka, Ate Cindy?” sabay bukas ng pintuan.

“AH—AH—AAHHHH!!!!!”

***

“Anica, apo! Anong nangyari?!” biglang bumukas ang pintuan ng kwarto ni Anica. Si Grandpaps.

“Grandpaps! Siya. Siya! Pano siya nakapasok dito?!”

Lumabas lamang na naka-twalya si Anica. Potek, di ko akalain na ganito nga talaga siya kaganda. Nagulat ako dun ah.

Napatingin ako kay Grandpaps.

“Gra-Grandpaps, mali kayo ng iniisip. Wa-wala po akong ginawang masama!” sabi ko. Pero half of my mind iniisip kung maayos na nga ba yung mga shots ko sa kanya. Sana naman, maayos na please.

Pero handa ako sa kung ano mang parusa ni Grandpaps. Handa na akong magpalapa sa aso nila (wag naman sana).

“HAHAHAHAHAHA! MGA KABATAAN NGA NAMAN” ano daw?

“Grandpaps?!”

“Naku nako, dyan din kami nagsimula ng asawa ko!” at patuloy na humalakhak si Grandpaps.

Weird.

Sobrang weird.

***

Monday.

“Ito na. Ang galing mo, pre ah. Ito, 15000. Walang labis, walang kulang”

WOOHOO!!! ANG GALING KO! Ayos talaga ang mga candid shots ni Anica. Iba na talaga ang ganda niya.

“Mabuti yan. Hindi niyo alam ang pinagdaanan ko makuha lang ang mga shots na yan”

Kung tutuusin, ayos nga ang experience na yun. Pinakain pa nila ako dun ng almusal at pinakita pa sa akin ni Grandpaps ang mga baby pictures ni Anica. Hindi ko nga lang alam kung bakit niya yun ginawa. Ang weird lang talaga e. Pero syempre, ang sama pa rin ng tingin sakin ni Anica. Sana nga lang hindi niya malaman na kinuhaan ko siya ng litrato habang naliligo siya.

Sa Huwebes, pupunta ulit ako sa bahay nila. Pero hindi na para kuhaan ng litrato si Anica. Para na rin malaman kung ano ang pagkakilala ni Grandpaps sa papa ko.